Tijdens de Vierde Kruistocht en de decennia daarna voeren het Byzantijnse Rijk, het Koninkrijk Sicilië-Napels en de Republiek Venetië, evenals Albanese edelen, oorlog om Albanië. In 1272 sticht Karel I van Napels het Koninkrijk Albanië. Eind dertiende eeuw mengt het Koninkrijk Servië in de strijd om Albanië.

Vanaf eind veertiende eeuw tot en met de vijftiende eeuw verovert het Ottomaanse Rijk geleidelijk de gebieden waar voorheen Albanese prinsen het voor het zeggen hadden. Durrës, de laatste grote Albanese stad, wordt in 1501 veroverd. Hiermee begint een periode van meer dan vierhonderd jaar Ottomaanse heerschappij.

Skanderbeg, een Albanese gouverneur, keert zich tegen de Ottomaanse Sultan en begint een opstand die vijfentwintig jaar voortduurt. In 1478 sterft Skanderbeg en heroveren de Ottomanen nagenoeg alle Albanese gebieden op de rebellen. Skanderbeg is nog steeds de nationale held van het land.

Na de Russisch-Turkse Oorlog, waarbij de Ottomanen verslagen worden, komen Albanese leiders samen in Prizren om zich uit te spreken voor een verenigd Albanië onder de Ottomaanse Sultan. Ze vrezen de ambities van hun Balkan-buren nu het Ottomaanse Rijk verzwakt is. Langzaamaan radicaliseert de groep tot een onafhankelijkheidsbeweging. In de..Lees verder

In 1912, tijdens de Eerste Balkanoorlog, verklaren zowel christelijke en islamitische leiders in Vlorë de onafhankelijkheid van Albanië.

In 1913 wordt met het verdrag van Boekarest de Tweede Balkanoorlog beëindigd en wordt een onafhankelijk Albanië opgericht. De half-Nederlandse, half-Duitse Wilhelm zu Wied wordt vorst van Albanië, maar al snel breekt de Eerste Wereldoorlog uit, waarbij Albanië bezet raakt door Italië, Frankrijk, Servië en Griekenland.

In 1920 nemen de Albanezen de wapens op tegen de bezetters. Ze verdrijven de Italianen en worden uiteindelijk erkend door de Volkenbond. In 1921 wordt het land binnengevallen door Joegoslavië, maar de Volkenbond dwingt de Joegoslaven om terug te trekken.

Na een zeer onrustige periode wordt in 1922 Ahmet Zogu premier van Albanië. Hij zet al snel een stabiel en autoritair regime op en kroont zichzelf in 1928 tot Koning Zog I. Tegelijkertijd groeit Italiaanse invloed sterk, totdat Mussolini in 1939 het land binnenvalt, bezet en tot protectoraat verklaart.

Van de verschillende verzetsgroepen in Albanië, die strijden tegen de Italiaanse bezetting, worden uiteindelijk de communisten het machtigst. In mei 1944 komen de communisten samen om een regering te vormen. Enver Hoxha wordt verkozen tot secretaris-generaal. Hoxha zou het land met ijzeren vuist leiden tot zijn dood in 1985.

Albanië raakt langzaam maar zeker geïsoleerd als Chroesjtsjov in 1956 het door Hoxha geliefde stalinisme veroordeelt. In 1960 steunt Albanië China in het diplomatieke conflict tussen Mao’s China en de Sovjet-Unie en in 1961 worden officiële relaties tussen het land en de Sovjet-Unie verbroken.