Maria
Lissabon, Portugal
Maria
10 maanden in Lissabon, Portugal
Mijn verhaal:
Ik werkte op een school voor kinderen uit problematische gezinnen. De meeste kinderen waren tussen de twee en drie jaar oud. Maar al snel begon ik mijn eigen projecten te implementeren met oudere kinderen tussen 2 en 18 jaar oud. Daarnaast heb ik de schoolomgeving verbeterd door muurschilderingen te schilderen, decoraties te maken voor het kleutergebied en kapotte spullen te repareren.
Ik heb veel over mezelf geleerd, over andere culturen, ontzettend veel over Portugal en over sociale situaties die sterk verschillen van de mijne. Voor mij was het de eerste keer dat ik op mezelf ging wonen, dus uiteraard was ik zenuwachtig. Maar ik heb geleerd om onafhankelijk te zijn, voor mezelf te zorgen en soms alleen te zijn, wat erg belangrijk is. Ook moeten we ontdekken wat ons gelukkig maakt, en ik denk dat dit jaar me echt heeft geholpen om mijn prioriteiten op een rijtje te krijgen. En het leven met deze geweldige mensen en het vormen van een familie, het maken van vrienden voor het leven, is gewoon iets wat ik voor altijd zal koesteren. Ook door met zoveel internationale mensen te leven, heb ik heerlijk gegeten en hebben we zoveel grappige anekdotes van culturen die elkaar op de een of andere manier niet begrepen. We hebben talen geleerd. Mijn Frans is verbeterd omdat de Franse vrijwilligers niet goed Engels
spraken. Op de een of andere manier hebben we allemaal zoveel van elkaar geleerd, en door samen te leven leer je gewoon de talenten van andere mensen kennen en misschien ook handige trucs. Het was echt interessant. Nu heb ik het hele jaar Portugal verkend, heb ik zoveel interessante mensen ontmoet en de taal geleerd. Hun eten geproefd en eerlijk gezegd. Ik ben verliefd geworden op Portugal, vooral Lissabon, maar bijna elk deel van Portugal. Op het werk heb ik ontzettend veel geleerd over onderwijs en de ontwikkeling van kinderen op zeer jonge leeftijd, van 2 tot 3 jaar. Natuurlijk heb ik ook geleerd, of geprobeerd te leren, hoe ik met zoveel kinderen om moet gaan, hoe ik ze moet behandelen, wanneer streng te zijn, wanneer aardig te zijn en. Het was erg moeilijk, maar ik denk dat het de moeite waard was. Ik heb veel geleerd over ziekten, omdat veel van mijn kinderen ziek waren, over problemen in hun families enzovoort. Ja, ik heb elk kind heel goed leren kennen. Ik heb ze en hun families en hun situatie goed leren kennen. Dat was super interessant. Nu weet ik ook veel over mensen met autisme en het is eerlijk gezegd een ontzettend verrijkende ervaring geweest. Omdat me ook de vrijheid was gegeven om mijn eigen taken te ontwikkelen, had ik min of meer leren door te doen. Ik heb een muurschildering gemaakt en veel dingen gerepareerd, dus het was echt leuk.
Dit jaar van vrijwilligerswerk was het beste jaar van mijn leven. Ik heb geweldige herinneringen op het werk, wanneer ik ‘s ochtends binnenkom en alle kinderen mijn naam roepen en naar me toe rennen om me te knuffelen. Dat was geweldig. Ook een moment waarop ik het gevoel had dat ik een verschil maakte, was toen ons autistische meisje bang was en naar me toe rende en me omhelsde en me niet meer wilde loslaten. En ik was gewoon zo trots en blij dat ze het gevoel had dat ze me kon vertrouwen. En eerlijk gezegd, ik hou zoveel van haar. Het is geweldig. Ook toen ik met mijn kinderen naar een boerderij ging, was het zo lief hoe ze op de muilezel reden. Het was zo grappig. Maar ik denk dat een van de beste delen van Portugal de andere vrijwilligers waren die ik daar had. Ik denk dat Kerstmis geweldig was toen we “Secret Santa” speelden, wat super grappig was. We hadden zoveel plezier en ook met Oud en Nieuw kookten we allemaal iets uit onze eigen cultuur en aten samen en praatten gewoon. Ja. Het was geweldig. Met de anderen, ik weet het niet, denk ik. Met mijn beste vrienden, gewoon een geweldige herinnering. Gewoon aan het strand zitten, kaarten spelen en Portugese snoepjes en lekkernijen eten en gewoon ten volle genieten van het leven in Portugal. We hebben ook bijna heel Portugal kunnen verkennen en met je vrienden op reis gaan is gewoon zo’n leuke ervaring. Ik kan je vertellen dat zelfs slechte of moeilijke momenten, als ik er nu op terugkijk, zo verrijkend en geweldig waren. Het hele jaar in zijn geheel is de beste herinnering die ik ooit heb gehad.
Ik heb geweldige ervaringen, kennis, plezier en geluk, en vrienden en familie die ik aan deze ervaring overhoud. Ik ben zo dankbaar dat ik het zelfs niet kan uitleggen.
Ik woonde in een huis met andere vrijwilligers. We waren met 12 mensen op één verdieping met 2 badkamers en een keuken. Eerlijk gezegd was het fantastisch. Omdat we met z’n twaalven op dezelfde verdieping woonden, werden we echt een familie. We vierden verjaardagen samen, steunden elkaar wanneer er iets gebeurde, aten gezamenlijk, vierden Kerstmis en Oud en Nieuw samen. Het was geweldig. Het huis had meer vrijwilligers, maar we hadden niet heel veel interactie met hen. De wifi was niet geweldig en we hadden wat problemen met waterlekkage in onze slaapkamer en schimmel op het plafond, maar alles werd gerepareerd en opgelost.
Het contact was heel erg goed. ProAtlantico had veel vrijwilligers en organiseerde ook activiteiten waardoor we veel met elkaar in contact stonden. Ook omdat we samen in één huis woonden en samenwerkten. Iedereen kende elkaar en kwam elkaar overal tegen. We waren met ongeveer 50 vrijwilligers en genoten ervan om tijd met elkaar door te brengen.
Die vond ik niet zo geweldig, omdat ik echt heel ziek was. Het hotel en de locatie waren erg mooi en ik heb vrijwilligers uit heel Portugal ontmoet. De informatie die we daar kregen, was niet heel nieuw voor mij en ook voor andere vrijwilligers niet. Daardoor werd het nogal saai. Maar de sociale momenten waren wel fantastisch.
Dit klinkt misschien vreemd, maar het moeilijkste om aan te wennen was niet het uit huis gaan of plotseling moeten koken, of in een land zijn waar ik aanvankelijk de taal niet sprak. Nee. Het was wennen aan het gebruik van het openbaar vervoer en het niet hebben van mijn geweldige fiets. Ik denk niet dat dat het moeilijkste was om aan te wennen. In het begin had ik ook een beetje moeite met bijna nooit alleen zijn, omdat ik in een groot huis vol jonge mensen woonde. En daar heb je niet al te veel privacy. Ook werk was moeilijk, maar ik vond het leuk omdat ik me had opgegeven om te helpen en duidelijk was er hulp nodig, dus. Dit zijn de drie dingen waar ik aanvankelijk moeite mee had. En ik denk dat ik er een beetje moeite mee bleef houden, maar ik heb geleerd me aan te passen of het te verbeteren zodat het je niet meer slecht doet voelen.
Het was echt goed. Ze checkten gewoon of het goed met me ging, en aangezien het zo goed met me ging, had ik niet veel ondersteuning nodig. Ik ben gewoon dankbaar dat ik altijd heb geweten dat ik iemand of een organisatie had die me zou helpen als er iets zou gebeuren.
Ontspan. Laat het gewoon op je afkomen. Wees open voor nieuwe dingen, nieuwe mensen, nieuwe avonturen, en het zal goed komen. Natuurlijk moet je vrijwilligerswerk doen om te helpen, dus werk hard, maar geloof me, het werk is moeilijk, maar de beloningen zullen zoveel groter zijn. Dus werk hard, heb je vrienden om op terug te vallen, geniet van het veranderende tempo, het land, en je zult zien dat alles uiteindelijk goed komt. En je zult zo dankbaar zijn dat je dit hebt gedaan. Dat ben ik in ieder geval wel.