In het Molotov–Ribbentrop Pact tussen Rusland en Nazi-Duitsland werd het oostelijke deel van Polen aan Russisch verdeeld. Hierdoor werd Wit-Rusland weer één gebied, de Wit-Russische Socialistische Sovjetrepubliek.  

Na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde de Wit-Russische Socialistische Sovjetrepubliek zich tot industrieel centrum, voornamelijk op het gebied van machinerie. Dit zorgde voor grootschalige immigratie vanuit andere Sovjetrepublieken.

Wit-Rusland verklaarde zich op 25 augustus 1991 onafhankelijk van de Sovjet-Unie. De Opperste Sovjet Stanislaw Sjoesjkevitsj bleef het land besturen tot in 1994 de eerste verkiezingen werden gehouden.

De pro Russische Aleksandr Loekasjenko won de verkiezing met de belofte hard op te treden tegen corruptie.

In een referendum in 1996 werd de macht Loekasjenko sterk uitgebreid. Zo kreeg hij volledige controle over de begroting, kreeg hij grotere grip op de veiligheidsdiensten en werd zijn termijn verlengd tot 2001. De uitslag van het referendum werd door een groot deel van de internationale gemeenschap als frauduleus gezien.

In een referendum werd het limiet op het aantal termijn dat een president mag aanblijven opgeheven. Loekasjenko kon daarom herkozen worden voor een nieuw termijn. De uitslag van het referendum, waarin 76% voor zou hebben gestemd, kreeg wederom veel kritiek vanuit het Westen.

Na jaren van steeds grotere invloed van Rusland pleitte Loekasjenko, na annexatie van de Krim door Rusland, voor een opleving van de Wit–Russische identiteit. In een speech, de eerste die hij in het Wit-Russisch hield, pleitte hij voor het gebruik van de Wit-Russische taal.

Nadat presidentskandidaat Andrei Sannikov veroordeeld werd tot een celstraf van vijf jaar braken protesten uit . In Minsk gingen mensen de straat op om vreedzaam te protesteren tegen Loekasjenko.

Deze stammen migreerden naar het gebieden en vestigden zich er permanent.

Nadat een belasting op werklozen werd ingevoerd gingen er opnieuw mensen de straat op in Minsk. Tientallen werden gearresteerd.