Uitgesproken, avontuurlijk en trots: Belgrado is zeker geen ‘mooie’ hoofdstad, zoals Rome of Parijs, maar zijn ruige randje maakt het juist een van de meest levendige steden die Europa rijk is. Servië bouwt stevig aan haar toekomst en speelt momenteel wereldmachten als de EU, China en Rusland netjes tegen elkaar uit, maar ook het verleden is zichtbaar in deze stad: socialistische blokken beton houden art-nouveau meesterwerken in de houdgreep en je kunt volop overblijfselen zien van de tijd waarin de Habsburgers of de Ottomanen zich hier thuis voelden. Kortom: als je van geschiedenis met een ruig randje houdt, moet je Belgrado ontdekken.
Na een lekker lange treinrit vanuit Montenegro stapten Frida en ik uit in Belgrado, de hoofdstad van het grootste land van de Balkan: Servië. Ik had hoge verwachtingen van ‘De Witte Stad’, met haar nachtleven aan de rivier de Donau en natuurlijk ‘The Belgrade Fortress’. Ik vind Servisch ook een toffe taal, dus ik had wel zin om me wegwijs te maken in deze grote stad en dit vreemde land.
Neem de fiets, dan vervuil je niets
Fietsen kan uitstekend in Belgrado. Ik nam met Frida een paar van de meest logische routes, bijvoorbeeld langs de Donau, maar we gingen bewust ook een beetje van het toeristische pad af, op zoek naar het betere beton-geweld, altijd fijn, de Balkan… Langs de rivier viel op dat er overal strandjes waren, waar ouders lekker bezig waren met hun kinderen. Ook fietsten we langs de ene na de andere club en stelden ons voor dat het ’s nachts een unieke sfeer moet zijn, hier, feesten in en langs de machtige Donau. Als laatste fietsten we langs het enorme tenniscomplex van bekende Servische ster Djokovic. De man van één Grand Slam minder dan wereldsterren als Nadal en Federer, wordt hier op handen gedragen.
Hoogtepuntjes
Mogelijk ben ik te kort in Belgrado geweest om echt de pareltjes te ontdekken die je bijvoorbeeld tegenkomt als je er een tijdje woont of veel meer tijd neemt dan wij nemen voor een stad, maar ik vertel je graag wat mijn hoogtepunten waren.
Zo was ons bezoek aan de St. Sava, ofwel de Kathedraal van de Heilige Sava, echt even wat anders dan ik gewend ben. Ik ben gereformeerd opgevoed, onze kerk was sober en saai, niks geen schilderijen, hoogstens in de maanden voor kerst een paar dunne kaarsjes voorin de kerk. Nu vind ik katholieke kerken al fascinerend, laat staan oosters orthodoxe kerken. Nog meer ruimte voor kunst, compleet nieuwe heiligen… Al met al: nog meer ruimte voor ‘het mythische’. Wij gereformeerden zijn heel goed in alles uitleggen en invullen, hier blijken ze heel goed in het juist open laten. Zo is deze kathedraal überhaupt een hele goede plek om eens stil te worden.
Nu vind ik Katholieke kerken al fascinerend, laat staan Oosters Orthodoxe kerken. Nog meer ruimte voor kunst, compleet nieuwe heiligen…
Ons andere hoogtepunt was het Tito Mausoleum. Ik vind het persoonlijk altijd fascinerend hoe een cultuur met haar doden omgaat (in Nederland hebben we het nauwelijks over de doden, maar in Iran bijvoorbeeld is men continu bezig met ‘martelaars’). Daarnaast is het interessant om te zien hoe je omgaat met een, ehm, discutabel persoon als Tito. Ik kan er van alles over schrijven, maar ik vind deze review op Tripadvisor wel tekenend:
Als we samen de diversiteit van deze stad ontdekten, samen met de wat ruw aandoende cultuur, moesten we concluderen: “hier willen we wel een tijdje wonen!” Want: niet te ver van huis, de cultuur is vreemd, maar toch ook niet compleet anders en er is genoeg te beleven (ook in het nabijgelegen Novi Sad en de natuurgebieden) voor een tussenjaartje (of twee).
Benieuwd geworden naar Belgrado en Servië? Ga met ons mee in de nazomer!
