Aniek
Yerevan, Armenië
Aniek
8 maanden in Yerevan, Armenië
Mijn verhaal:
We maakten voedselpakketten voor arme gezinnen in Armenië daarnaast hadden we huisbezoeken waarbij we onder andere de voedselpakketten en andere spullen aan de Armeense gezinnen gaven. Verder hadden we soms nog kleine projecten als helpen met tuinieren.
Door ESC ben ik vooral op sociaal vlak heel erg gegroeid. Het heeft me uitgedaagd om met hele verschillende soorten mensen uit verschillende landen en van verschillende leeftijden contacten te leggen. Daarnaast ben ik in mijn talen gegroeid zo kan ik nu zowel Duits als Engels een stuk comfortabeler en beter spreken omdat ik het dagelijks zowel thuis als op werk moest gebruiken. Tenslotte heb ik het geluk gehad om meer over de Armeense cultuur te leren en te zien wat voor vriendelijk en dankbaar volk het is. We zijn meermaals bij mensen thuis uitgenodigd waar ze altijd heel open over hun leven en Armenië vertelde.
Mijn beste herinnering is dat we een weekend een roadtrip hebben gedaan met de vrijwilligers uit Yerevan. Ik vond dit heel bijzonder, omdat we bijna nooit dingen deden met de hele groep deden. Die trip was er een super gezellige en knusse sfeer en het was heel leuk om andere kanten van Armenië te zien.
Ik kijk heel goed terug op mijn ESC ervaring. Ik heb super veel genoten van alle fantastische mensen die ik heb mogen leren kennen en ik heb vrienden voor het leven gemaakt. Daarnaast heb ik ervaringen op gedaan die ik anders nooit zou hebben gehad, dus ik had het voor geen goud willen missen. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik mijn project wel een beetje tegen vond vallen. Zo had ik van te voren gedacht dat ik heel veel met kinderen zou doen en dat is eigenlijk amper gebeurd. Gelukkig waren de mensen in de opslag waar we het grootste deel van de tijd doorbrachten echt super lief, waardoor we daar een soort tweede Armeense familie hadden op een gegeven moment. Ook vond ik de huisbezoeken heel interessant omdat het me echt een inkijkje gaf van het Armeense leven buiten Yerevan.
Het heeft me uitgedaagd om met hele verschillende soorten mensen uit verschillende landen en van verschillende leeftijden contacten te leggen.
We woonden in een hostel met 12 vrijwilligers en andere gasten. Ik had een medevrijwilliger als kamergenoot waarmee ik de slaapkamer en badkamer moest delen. Verder hadden we een gezamenlijke keuken, woonkamer en tuin.
Het contact met de andere vrijwilligers was zeer goed. Doordat we met een grote groepen woonden konden we altijd wel iets met iemand doen. Zo hebben we met name in de weekenden veel dingen bezocht zoals kloosters. Ook deden we veel wandelingen en gingen we uit met elkaar. Daarnaast was het doordeweeks ook heel gezellig, omdat er als je terug kwam van werk of tijdens het avondeten altijd wel iemand zat om mee te kletsen of om ‘s avonds een film mee te kijken wanneer je daar behoefte aan had. Tenslotte gaf het ook de mogelijkheid om reisgenoten te hebben als je op vakantie ging, wat het een stuk gezelliger maakte. Zo ben ik meermaals naar Tbilisi geweest met andere vrijwilligers en zijn we een keer naar Dubai op vakantie geweest wat een super bijzondere ervaring was.
Voor mij was de on-arrival training vooral een hele leuke manier om ook andere vrijwilligers uit Armenië en Georgië te leren kennen. Gedeeltelijk door de training waarin we dingen konden delen over hoe wij de nieuwe ervaring zagen, maar ook door de vrije tijds momenten waarin we elkaar beter als persoon leerden kennen en gewoon een leuke tijd met elkaar konden spenderen. Daarnaast vond ik het fijn om alvast dingen te weten te komen over de Armeense cultuur.
Ik vond het in het begin best gek hoe vrouwen daar behandeld werden. Zo is er meermaals tegen mij gezegd dat ze vrouwen wouden behandelen als prinsessen, wat ik ergens een hele lieve gedachte vond, maar voor mij was het soms best frustrerend dat ze dachten dat ik te zwak was om bepaalde dingen te doen of te dragen. Daarnaast viel ik door mijn rode haarkleur best op, waardoor ik soms echt extreem werd aangestaard wat ik altijd een beetje ongemakkelijk vond.
Gedurende ESC heb ik een keer gebeld met Eastpackers over hoe het ging daarnaast kon ik wanneer ik vragen had die gewoon stellen, maar dat was bij mij niet echt van toepassing. Verder hebben ze me geholpen met mijn terugvlucht.
Ik zou ze adviseren om buiten hun comfortzone te gaan en nieuwe mensen te durven leren kennen, maar luister ook altijd naar je gevoel wanneer je je ergens niet comfortabel bij voelt. Voor mij was het zo belangrijk om nieuwe dingen de proberen en ik heb het gevoel dat ik juist daardoor heel veel geleerd heb en bijzondere ervaringen heb opgedaan, maar ik vond het ook heel fijn om af en toe mijn rust te pakken wanneer ik daar behoefte aan had.