Amarens

Kastelec, Slovenië

Amarens

4,5 maanden in Kastelec, Slovenië

Mijn verhaal:

Ik deed vrijwilligerswerk bij Park Istra, wat heel divers was. Het vrijwilligerswerk verschilde per dag en per week, afhankelijk van waar hulp nodig was. We hadden grotendeels werk bij ecologische boeren op hun land. Wij kregen taken zoals het schoonmaken van hokken, takken weghalen en verplaatsen, compost maken, plantjes planten. Hiernaast hielpen we iedere week plaatselijke gezinnen mee met een huis dat zij aan het renoveren waren. Daar deden we dingen als paden vrijmaken, meubels verplaatsen of slopen, pleister van de muren verwijderen, plantjes planten in de grond, schilderen, onkruid wieden etc. Daarnaast kwamen we regelmatig bij bejaardenhuizen om met hen te wandelen of hadden we activiteiten met kinderen (spelletjes spelen en toezicht houden). We hadden ook iedere week de keuze om naar een dierenasiel te gaan, waar we het asiel schoon hielden en met de dieren konden spelen en knuffelen.

Ik heb veel praktische dingen geleerd – waarvan ik niet weet of ik ze nog vaak zal toepassen in mijn dagelijks leven – zoals hoe je moet omgaan met een hakbijl of kettingzaag en ander gereedschap en over het maken van compost of tuinieren. Verder heb ik vooral geleerd om rustiger aan te doen en niet zo veel van mezelf te vragen. Als vrijwilliger wordt er minder van je verwacht dan als betaald medewerker, word je minder onder druk en kun je over het algemeen meer de tijd voor dingen nemen. Ik heb ontdekt dat ik dan veel gemotiveerder ben, vanuit mezelf en dan wordt het ook leuker. Je hebt veel tijd om je hobby’s te ontwikkelen, of misschien ontdek je nieuwe hobby’s. Ik heb geleerd hoe ik met mijn tijd wíl omgaan en een goede balans kan creëren tussen werken en ontspannen.

Er zijn te veel mooie herinneringen aan mijn tijd in Park Istra om het allemaal op te noemen, maar één herinnering die me altijd is bijgebleven is de spelavond die één van de vrijwilligers georganiseerd had als deel van haar (Siciliaanse) culturele week. Op deze dag kregen we de opdracht om korte toneelstukjes voor te bereiden in kleine groepjes. Deze toneelstukjes moesten gaan over bepaalde Siciliaanse mythische verhalen. Iedere groep nam het erg serieus en had zijn uiterste best gedaan om het toneelstuk én de outfits (iedereen wilde natuurlijk winnen). Na drie andere spelronden werd de winnende groep eindelijk bekendgemaakt. Het was de groep waar ik in zat. Het gaat om het meedoen, maar winnen is toch wel leuk.

Je hebt veel tijd om je hobby’s te ontwikkelen. Ik heb geleerd hoe ik met mijn tijd wíl omgaan en een goede balans kan creëren tussen werken en ontspannen.

Hoe was je woonsituatie?

We woonden met vijftien vrijwilligers in een vrij ruim huis dat we helemaal voor onszelf hadden. We hadden een grote woonkamer en keuken, twee wc’s en twee douches, twee kleine slaapkamers voor twee personen en op de bovenverdieping twee grotere slaapkamers voor maximaal zes personen. Ook hadden we een kleine zolder, dat als ontspanningsruimte diende. Verder hadden we een grote tuin, met verschillende plekken om te zitten en je terug te trekken. Ook was er een sportveld, waar je onder andere kon basketballen en volleyballen.

Hoe was het contact met de andere vrijwilligers?

Het contact met de andere vrijwilligers was heel goed en voelde eigenlijk al heel snel vertrouwd. We ondernamen samen veel activiteiten, zoals het spelen van spelletjes (sommigen net iets fanatieker dan anderen), wandeltochten om de omgeving te verkennen, een film kijken in de avond, muziek spelen – noem het maar op. Ook maakten we ’s weekends vaak dagtripjes (met wie wilde) of gingen we zelfs een weekend wat verder weg, bijvoorbeeld naar Italië of Kroatië dat allebei erg dichtbij lag.
Iedereen nam zijn en haar verantwoordelijkheden in het huishouden. Iedereen stond ook open voor het maken van contact en vriendschappen. Omdat je altijd samenwerkt, en iedere dag in andere groepjes, maak je ook gemakkelijker contact met iedereen en ontstaat het vrijwel vanzelf.

Hoe kijk je terug op de trainingen waar je aan deelnam?

De on-arrival training was voor mij behoorlijk intens. Het waren lange dagen; meestal begonnen we om negen uur ’s ochtends en was de dag voorbij om zeven uur ’s avonds. ’s avonds stonden er vaak ook nog activiteiten gepland tot een uur of elf. Ik was het niet meer gewend om langdurig te moeten luisteren naar informatie en dit allemaal te verwerken.
Dat was dus even omschakelen.

We waren met ongeveer dertig vrijwilligers, twaalf van Park Istra. Er was gedurende de week eigenlijk geen moment dat je je kon terugtrekken – tenzij je helemaal niet kwam opdagen. We kregen les in een grote zaal met alle vrijwilligers, hadden samen koffiepauzes en samen lunch en diner aan grote tafels. Dit was voor mij overweldigend omdat ik niet veel sociale energie heb en tijd voor mezelf nodig heb.

De informele manier van lesgeven was prettig en de trainers waren erg vriendelijk en verplichtten niets. De lessen waren daarnaast erg divers en interactief en we gingen vaak in groepjes bezig met (creatieve) opdrachten. Deze manier beviel me goed.

Waar moest je het meest aan wennen in het land waar je vrijwilligerswerk deed?

Waar ik het meest aan moest wennen was denk ik het feit dat we compleet afgelegen woonde. Het was enerzijds heel rustig en fijn, maar anderzijds kon je niet even de fiets pakken om ergens naartoe te gaan. Het was in het begin wel eens lastig omdat er niet veel bussen reden. We hebben dus ook wel eens gelift om ergens te komen. Uiteindelijk konden we ook gebruik maken van een van de auto’s, wat het wel een stuk makkelijker maakte.

Hoe was je contact met Eastpackers?

Welk advies zou je toekomstige ESC'ers willen meegeven?

Amarens

Kastelec, Slovenië

Amarens

4,5 maanden in Kastelec, Slovenië

Mijn verhaal:

Contact

Social media

Algemene info