Meet the Team: Julian

De zomervakantie is in volle gang, maar aan het thuisfront wordt volop gewerkt aan nieuwe reizen. Ook met de jongste telg aan de Eastpacker-boom: Julian Postulart. We spreken hem over zijn passie en voorliefde voor de Kaukasus. “Ik ben ook gewoon een sentimentele sok.” 

In het kantoor waar het interviewtje is hangen portretten van Ethiopiërs. Voel je je hier prettig? 

Julian: “Is het goed als ik gewoon ga strooien met clichés? Want ik voel me gewoon net wat minder verbonden met Afrika. Bij Oost-Europa krijg ik echt een warm gevoel. Dat komt omdat ik wel van die romantiek houd. Deels is het ook vergane glorie, namelijk.” Hij valt even stil, heeft zijn hele antwoord naar de ronde tafel voor ons gekeken en kijkt me dan met zijn bruine kijkers recht aan. “Ik zeg Oost-Europa, maar ik denk automatisch aan de Kaukasus. Dat is een gebied zo groot als Groot-Brittannië, waar drie verschillende culturen vlak naast elkaar bestaan – een écht kruispunt van allerlei beschavingen.”

Zonder dat er naar gevraagd wordt, somt Julian ze even op. “In Azerbaijan heb je natuurlijk de Islam, terwijl Armenië en Georgië Orthodox-Christelijk zijn. En die twee landen zijn ook weer heel anders. In Georgië heb je echt een fantastische mengelmoes van natuur en cultuur, terwijl je in Armenië het verleden steeds voelt. Je voelt de pijn…” Opnieuw knikt Julian zijn hoofd. “Kijk, ik hou wel van tragiek, maar voor die mensen is het natuurlijk verschrikkelijk wat ze mee hebben gemaakt. Ook in de meest recente oorlog was het enorm pijnlijk voor hen.” Ik vraag of hij ook een mondje Armeens kan. “Nee, ik geniet van de sierlijke letters en de vormen in de taal, maar ik versta er geen bal van en daar ga ik mijn vingers ook niet aan branden.” 

Wat is voor jou het Eastpackers-gevoel?

Julian is zich er wel van bewust dat alles wat hij zegt in een blog komt. Naast hem zit ik, met een veel te grote laptop alles op te tikken. Hij zegt: “Werken voor Eastpackers voelt meer als een hobby dan als werk. Ik ben graag bezig met de regio en bezig met reizen. Die twee dingen komen mooi samen, dus ik zou wel gek zijn als ik daar niet bij zou willen horen.” Ik probeer toch ook wat minder politiek correcte antwoorden te ontlokken en vraag naar de eerste maand. “De eerste maand was heel druk. We moesten echt de beuk erin zetten om alles rond te krijgen.” Hij voegt toe: “Je stapt midden in een paar reizen die voor een groot deel uitgestippeld zijn. Dat is wel aanpoten. Ik denk dat het aardig gelukt is en ik vind het ook nog steeds heel leuk, na een maand.”

Maar wat is nou dat Eastpackers-gevoel? Julian: “Dat krijg je vooral op reis, denk ik. Of je moet met de Brutalistische Betontoer door Nederland meegaan. Trouwens, ik heb op de Eastpacker-BBQ ook veel medewerkers gesproken; allemaal wel Oosteuropa-gekkies en dat is heel leuk. Ze zijn stuk voor stuk gepassioneerd voor de regio. Samen delen we dat we andere mensen ook zo gek maken dat ze er heen gaan.”

Op welke reis kijk je met het beste gevoel terug en hoe kwam dat?

Julian is stellig: “Ik ga het liefste ‘gewoon’ naar de Kaukasus.” Hij kijkt me strak aan en begint te gebaren. “Er bestaan plekken waar je heen kunt blijven gaan, je snapt het dan iedere keer ietsje beter, voor je gevoel. Maar dat is niet zo, je moet er echt vandaan komen als je het wilt begrijpen. Ook dat heeft weer te maken met dat tragisch-romantische beeld van mij. Ik ben eigenlijk ook echt een sentimentele sok die helemaal kan wegkwijnen bij het idee van iets dat nooit zal zijn. Ik denk dat je dat ook wel een beetje moet zijn om die regio heel leuk te vinden.”

Wat is jouw favoriete manier van reizen?

Julian: “Ik ben wel echt een backpacker, ik ga graag low-budget op pad. En dan kijken waar het schip strandt… Ik probeer me op reis wel te verplaatsen in de mensen die op die plek wonen, maar ik begrijp ook wel dat dit lastig is. Want je kunt pas tot de kern van die mensen doordringen als je de taal spreekt, daarom ben ik Russisch gaan leren. Die taal kan ik trouwens ook wel een beetje gebruiken op de Kaukasus. Georgiërs, bijvoorbeeld, hebben een complexe geschiedenis met de Russen, maar de gedeelde geschiedenis blijft.”

Werk je vanuit idealistische redenen voor Eastpackers?

Julian: “Ik wil mensen wijzen op die vergeten hoek van de wereld. De dingen die je in de Kaukasus kunt zien zijn op het eerste oog misschien niet heel mooi, maar wel heel charmant. Kijk, als je door de straten van Yerevan of op het oog vergeten oorden in het zuiden van Armenië, loopt… Dan is dat een groot contrast met een all-inn resort, maar ik haal er veel meer uit. Het leuke is dat je daar mensen gek op probeert te maken. Of, op z’n minst, meer begrip kweken. Je schildert het niet af als ‘het was niks, is niks en zal nooit wat worden.’ Je verplaatst je en deelt je fascinatie met anderen…”

Julian heeft als droom om diplomaat of ambassadeur van Nederland te worden in die hoek van de wereld. “Met Eastpackers proberen we ook de brug te slaan tussen Nederland en Oost-Europa en de Kaukasus. Dat verbindende werk, wil ik blijven doen.”