Yinte

Ik woonde samen met veertien andere vrijwilligers in een groot huis. Dat huis lag naast het huis van de coördinators. In het huis hadden we een grote gezamenlijke woonkamer, die ook de eetruimte was. Er was een grote keuken. Er waren op de eerste verdieping twee grote slaapkamers en beneden waren twee slaapkamer voor twee personen. Ik deelde samen met een andere vrijwilliger een kamer.

Het contact was goed. Best snel raakte we al een hechte groep. Eigenlijk kon iedereen in het begin al Engels. Sommige mensen hadden daar nog moeite mee, dus dan was het soms een beetje wat moeilijker. Maar na verloop tijd konden we steeds meer gesprekken voeren. Er waren geen (grote) conflicten tijdens het project. En als er wel een misverstand of miscommunicatie was, dan gingen we er over praten.

Het was een beetje raar dat de on arrival training voor ons in het midden van het project viel (omdat die landelijk wordt georganiseerd vielen de data wat gek voor mijn project). Het was wel goed geregeld, er was een heel weekschema. Je kon goed weten waar je aan toe was. Maar het was misschien wel wat veel, een hele ochtend en middag gevuld. Het was wel echt leuk om andere vrijwilligers uit Slovenië te ontmoeten.

Dat ik toch wel een heel ander leven daar had dan in had in Nederland. Het was toch wel meer afgelegen en je was meer afhankelijk van anderen. Ik had hiervoor ook nog nooit met een groep van vijftien mensen voor zo’n lange tijd samengewoond.

Voordat ik vertrok heb ik informatie gekregen en een vertrekgesprek gehad. Ze hebben goed geholpen bij het uitzoeken van de heenreis. Tijdens het project heb ik in het midden ongeveer een kort gesprek gehad over hoe het ging. Voor de rest niet veel contact gehad. Maar voor mij was dat voldoende. Ik had niet nog andere vragen, als die ik die wel had kon ik wel bij hen terecht.

Wees open voor alles wat op je pad komt, maar blijf wel op jezelf letten. Geniet ook vooral van deze geweldige tijd, het is zo voorbij.