Bart

Ik woonde in een flat met 5 andere vrijwilligers, 2 personen per kamer. De samenstelling was een Hongaar, twee Roemenen (een daarvan verbleef echter vooral bij haar vriend), een Italiaan, een Franse (vertrok na 3 weken wegens corona) en ik. Eigenlijk waren we het grootste deel van de tijd dus met zijn vieren. In het begin was het een beetje af stemmen op elkaars normen en waarden (als Nederlander ben je toch iets directer dan de rest) maar uiteindelijk zijn mijn huisgenoten erg goede vrienden van me geworden en deden we alles samen, zeker in de lock-down.

Met de meesten erg goed. Het was erg tof om deel uit te maken van zo’n grote, gevarieerde groep mensen. Iedereen was altijd super open en betrokken met elkaar. We deden veel samen, waaronder filmavonden, brunches, sporten en waar mogelijk uitstapjes (was tijdens corona iets lastiger). Mede dankzij de andere vrijwilligers heb ik uiteindelijk best een goede tijd gehad in Roemenië, ondanks de omstandigheden van corona.

Ik had alleen de on arrival training. Deze vond vanwege corona online plaats en dat was wat spijtig. Hierdoor ontbraken een hoop van de leuke bijkomstigheden van de training zoals de reis naar Boekarest (waar het eigenlijk plaats zou moeten vinden) en het verblijf aldaar en de leuke avondjes uit met andere vrijwilligers vanuit het hele land. Nu kregen we eigenlijk alleen het inhoudelijke mee en dat was eerlijk gezegd wat saai, al was het wel goed opgezet. Het toffe was wel dat je zo alsnog andere vrijwilligers ontmoette waarvan ik er later een aantal heb opgezocht nadat de lockdown over was. De connecties die ik opdeed van de training beschouw ik dan ook als het hoogtepunt ervan.

Ik ervaarde in het begin best een cultuurshock. Ten eerste is er de taal, je verstaat niemand om je heen (al kunnen Roemenen in de steden wel een woordje Engels). Ten tweede merk je echt nog heel veel van het communisme, vooral in de architectuur. Ik woonde echt in een oude Oostblokflat. Heeft zo zijn charme maar het ziet er toch wat grimmig uit. Daarnaast is Roemenië echt een land van uitersten wat wel wennen was. In de meeste steden is iedereen vrij modern ingesteld en heb je vaak niet door dat je in Oost-Europa bent. Zodra je op het platteland komt rijdt men paard en wagen en worden de kleren in de rivier gewassen. Dit is erg gaaf om mee te maken, maar je moet wel ingesteld zijn op een primitieve omgeving.

Prima. Ik regelde vooral veel met de host organisatie in Cluj omdat ik via hen aan het project was gekomen dus heel veel met Eastpackers heb ik geen contact gehad. Als dit er wel was, was het prima op orde.

Ik zou nog even wachten met een ESC totdat corona achter de rug is omdat je nu naar mijn mening niet het optimale uit de ervaring kan halen. Maar als je dan gaat, weet dan dat ook als het niet altijd even makkelijk gaat je er uiteindelijk van leert en er veel aan over zult houden. Ik wil ook adviseren je zoveel mogelijk te verdiepen in de lokale cultuur en veel tijd door te brengen met de andere vrijwilligers.